Soltar lastre.
-Nun sías pijo, Lito, date permisu.
-¿Pa qué, ho?
-Pa llorar.
-Jobar.
-Nun sías bobu, ye lo meyor.
-¿El qué, ho?
-Dexase llevar por una hestoria emotiva.
-Bah, bah…
-¿Bah qué, ho? Tas tratando d’azorronar.
-¿Yo?
-Sí, Lito, sí, col nuedu nel gargüelu, carraspeando polo bajo…
-Na. Ye que ando gachu.
-¿Gachu? Tas más cayíu que la web de Renfe.
-Sí, bueno, yo…
-Nun sías bobu, Lito, nun yes l’últimu home na tierra.
-¿Qué, ho?
-¡Llora, home, llora! Yo voi querete igual. Non, voi querete más.
-Qué dirás…
-Les persones lloren non porque sían débiles sinón porque lleven muchu tiempu siendo fuertes. Y tu, Lito, tienes mucho acumuláo.
-¿Yo?
-”El diario de Noa”, “Los puentes de Madison”, la carta de Pedro Sánchez…
-¿Apago la tele?
-Lleves muchu tiempu tragando lágrimes.
-¿Y qué?
-Nun tienes qu’aguantar y engarrate contigo mesmu. ¡Esto nun ye MasterChef, joder!
-Home, Trini, un paisanu de pelo en pechu…
-Tu yes más fuerte que’l camión de Prosegur, Lito, pero tas sensiblón. ¡Llora, coño!
-¿Quiés callar?
-Llorar nun ye signu de debilidá, cielín. Al contrario.
-¿Qué, ho?
-Ye fortaleza emocional. Llorando, Lito, descargues, endelgaces, lliberes tou: lliberes tensión, tocín, oxitocina…
-¿Y eso qué ye?
-Una hormona fundamental pa ser feliz, pa relacionate colos demás.
-Bonu, apago la tele, va haber que cenar.
-¡Llora, cojona, non te de vergüenza!
-Trini…
-Yes Piscis, Lito, un sentimental.
-Yá lo sé, ya.
-Tu, Lito, lloraríes viendo “Panorama regional”.
-¿Queda algo d’empanada?
-Yes de pasta flora, fíu, más blandu que la barriga d’un camioneru. Y llorar coles películes ye bueno.
-¿Quies callar, Trini? ¿Quiés callar?
-Dígolo pol to bien, pol to salú emocional. Precises soltar llastre, desfogate… Una catársis.
-¿Una qué, ho?
-Nun sías vergonzosu, Lito, date permisu.