Permiso para llorar

Soltar lastre.

-Nun sías pijo, Lito, date permisu.

-¿Pa qué, ho?

-Pa llorar.

-Jobar.

-Nun sías bobu, ye lo meyor.

-¿El qué, ho?

-Dexase llevar por una hestoria emotiva.

-Bah, bah…

-¿Bah qué, ho? Tas tratando d’azorronar.

-¿Yo?

-Sí, Lito, sí, col nuedu nel gargüelu, carraspeando polo bajo…

-Na. Ye que ando gachu.

-¿Gachu? Tas más cayíu que la web de Renfe.

-Sí, bueno, yo…

-Nun sías bobu, Lito, nun yes l’últimu home na tierra.

-¿Qué, ho?

-¡Llora, home, llora! Yo voi querete igual.  Non, voi querete más.

-Qué dirás…

-Les persones lloren non porque sían débiles sinón porque lleven muchu tiempu siendo fuertes. Y tu, Lito, tienes mucho acumuláo.

-¿Yo?

-”El diario de Noa”, “Los puentes de Madison”, la carta de Pedro Sánchez… 

-¿Apago la tele?

-Lleves muchu tiempu tragando lágrimes. 

-¿Y qué?

-Nun tienes qu’aguantar y engarrate contigo mesmu. ¡Esto nun ye MasterChef, joder!

-Home, Trini, un paisanu de pelo en pechu…

-Tu yes más fuerte que’l camión de Prosegur, Lito, pero tas sensiblón. ¡Llora, coño! 

-¿Quiés callar? 

-Llorar nun ye signu de debilidá, cielín. Al contrario.

-¿Qué, ho?

-Ye fortaleza emocional. Llorando, Lito, descargues, endelgaces, lliberes tou: lliberes tensión, tocín, oxitocina… 

-¿Y eso qué ye?

-Una hormona fundamental pa ser feliz, pa relacionate colos demás.

-Bonu, apago la tele, va haber que cenar.

-¡Llora, cojona, non te de vergüenza! 

-Trini…

-Yes Piscis, Lito, un sentimental.

-Yá lo sé, ya.

-Tu, Lito, lloraríes viendo “Panorama regional”.

-¿Queda algo d’empanada?

-Yes de pasta flora, fíu, más blandu que la barriga d’un camioneru. Y llorar coles películes ye bueno.

-¿Quies callar, Trini? ¿Quiés callar?

-Dígolo pol to bien,  pol to salú emocional. Precises soltar llastre, desfogate… Una catársis.

-¿Una qué, ho?

-Nun sías vergonzosu, Lito, date permisu.