Al calor de la sobreprotección.

-Deje un pocu al guaje, Ceferino.

-¿Qué, ho?

-Dele llibertá, home.

-¿Pa qué?

-Pa crecer, pa xugar, pa tomar les sos propies decisiones.

-Esti patiu nun tien nenguna seguridá. El probe nenu ta acobardáu.

-¡Pola so culpa!

-¿Que qué, ho?

-¿A usté paez-y normal tar tol día al rabu d’él?

-Home, viendo lo que veo…

-Ye usté’l típicu “padre helicóptero”, Ceferino.

-¿Cómo diz, ho?

-Deje de girar al so alredor, home, que se desapiegue un pocu, qu’investigue, que xuegue, qu’aprienda por sí mesmu.

-¿Él qué sabe? El prubín…

-Si confiara usté nel rapacín, Ceferino.

-Buo. Con tolo que se ve perhí…

-¿Quier usté dexar de pensar que tolo malo va asocede-y a él?

-Home, a ver, si nun toi yo enriba… Ta muertu de mieu, el probitín.

-Nun ye él. Ye usté. 

-¿Cómo? 

-¡Son los sos mieos, Ceferino! ¡Y usté se los traspasa a él!

-Pero…

-Tanta sobreprotección nun ye bona. Dexe de controlalo, anque sía un ratu. 

-Yo…

-Déxelu dir d’escursión colos otros neños, que xuegue colos demás…

-¿Pero quién ye usté pa dicime cómo tengo qu’educar al mio fíu?

-Naide. Un profesor, namás.

-Pos eso. Y enriba quéxase de qu’el mio fíu tien muncho caracter. 

-Lo que tien ye una personalidá dominante. Y eso…

-¿Eso qué?

-Créa-y dificultaes d’aprendizaxe.

-¿De qué, ho?

-Dificultaes emocionales, d’adaptación. El críu necesita qu’usté confíe nél, que-y de más llibertá.

-Yo lo único que faigo ye cubrir toles sos necesidaes y…

-¡Y los sos caprichos! 

-Pos claro. Ye’l mio fíu.

-Si sigue asina, Ceferino, el neñu nun va tener tolerancia a la frustración.

-¿Pero va usté a dicime a mi cómo tengo que…?

-Non, home, non. 

-¿Quién cree usté que ye?

-Un profesor, namás.

-Mire usté cómo lo tienen tou: el patio, los otros, los d’un llau, los del otru… ¡Esto mete mieu! ¡Mieu!

-¿Usté cree?

-Mieu, muncho mieu.