El veto a las despedidas de soltero se extiende por España.
-¿Pero qué necesidá?
-Ah. Primero te reíste de nosotros. Agora tocate pringar.
-¡Quiero dir a la mio casa!
-Tranquilu, Juanlu. ¡Jojojo!
-¿Nun tenéis fame?
-Sí. Vamos comer a un japonés.
-Non, non, qué va. ¡Somos munchos!
-¿Y qué, ho?
-Va haber que pidir dos japoneses que son pequenos y quedamos con fame. ¡Jojojo!
-¡Faltosos!
-Tranquilu, Juanlu. Tú déjate llevar.
-Sí, ¿pero a ónde?
-Qué más da. Van recoyenos cuando teamos cocíos.
-Yá nun bebo más.
-¡Hai que beber, son tiempos líquidos! ¡Viva la gilipollez!
-¡Poca broma, eh! Yá tán faciendo leyes contra los actos incívicos de les despidies.
-Yo solo cumplo la llei del enfile.
-¿Cuál ye, ho?
-Si nun m’alcuerdo, nun pasó.
-Paremos esto, tíos, agora que tamos a tiempu…
-Nun sías aguafiestes. Que bien que la liaste na última despidida…
-¿Yo?
-Sí, Juanlu, sí. Que te vimos toos bailar en boles enriba de la mesa.
-¿A mi? Imposible, nun sé bailar.
-¡Sí, yá te vimos, yá! ¡Nun sabes bailar, jua, jua!
-Pos yo llegué a casa y atopé a la mio suegra cola escoba.
-¿Y qué armasti, ho?
-Na. Diome por dicir: ¿qué pasa, suegra, nun arranca? ¡Jojojo!
-¿Por qué nun paramos esto agora que tamos a tiempu?
-¡Calla, ho!
-¿Pero realmente paezvos necesariu toa esta chabacanería y tou…?
-¡Pa un día que te cases, Jacobo!
-¿Y esta mierda de camisetes?
-¿Qué ye una despidida sin lucir genitales y llamparones de ron cola?
-Uf. Toi acojonau.
-Na. Con nosotros vas seguru, Juanlu, esto ye como cagar sin pestillo.
-Un finde, pasa rápido.
-Nun creas, yá hai despidíes que duren más que los matrimonios.
-Ta faciéndoseme eternu…
-¡Vamos amarrate a una farola y tirate güevos!
-Majos sois, coño. Menos mal que nun nos conoz naide, que tamos n’otra ciudá.
-¡Claro, Juanlu, turismu cultural! ¡Jua, jua, jua!
-Pero, en serio, ¿qué necesidá?
-¿Quién te mandó casate?
-Eso. ¿Por qué nun casasti antes?
-Por mieu.
-¿Al matrimoniu?
-Non, a la despidida.