Miedo a la despedida

El veto a las despedidas de soltero se extiende por España.

-¿Pero qué necesidá?

-Ah. Primero te reíste de nosotros. Agora tocate pringar.

-¡Quiero dir a la mio casa!

-Tranquilu, Juanlu. ¡Jojojo!

-¿Nun tenéis fame?

-Sí. Vamos comer a un japonés.

-Non, non, qué va. ¡Somos munchos!

-¿Y qué, ho?

-Va haber que pidir dos japoneses que son pequenos y quedamos con fame. ¡Jojojo! 

-¡Faltosos!

-Tranquilu, Juanlu. Tú déjate llevar.

-Sí, ¿pero a ónde?

-Qué más da. Van recoyenos cuando teamos cocíos.

-Yá nun bebo más.

-¡Hai que beber, son tiempos líquidos! ¡Viva la gilipollez!

-¡Poca broma, eh! Yá tán faciendo leyes contra los actos incívicos de les despidies.

-Yo solo cumplo la llei del enfile.  

-¿Cuál ye, ho?

-Si nun m’alcuerdo, nun pasó.

-Paremos esto, tíos, agora que tamos a tiempu…

-Nun sías aguafiestes. Que bien que la liaste na última despidida…

-¿Yo?

-Sí, Juanlu, sí. Que te vimos toos bailar en boles enriba de la mesa.

-¿A mi? Imposible, nun sé bailar.

-¡Sí, yá te vimos, yá! ¡Nun sabes bailar, jua, jua!

-Pos yo llegué a casa y atopé a la mio suegra cola escoba.

-¿Y qué armasti, ho?

-Na. Diome por dicir: ¿qué pasa, suegra, nun arranca? ¡Jojojo!

-¿Por qué nun paramos esto agora que tamos a tiempu?

-¡Calla, ho!

-¿Pero realmente paezvos necesariu toa esta chabacanería y tou…?

-¡Pa un día que te cases, Jacobo!

-¿Y esta mierda de camisetes?

-¿Qué ye una despidida sin lucir genitales y llamparones de ron cola?

-Uf. Toi acojonau.

-Na. Con nosotros vas seguru, Juanlu, esto ye como cagar sin pestillo.

-Un finde, pasa rápido.

-Nun creas, yá hai despidíes que duren más que los matrimonios.

-Ta faciéndoseme eternu… 

-¡Vamos amarrate a una farola y tirate güevos!

-Majos sois, coño. Menos mal que nun nos conoz naide, que tamos n’otra ciudá.

-¡Claro, Juanlu, turismu cultural! ¡Jua, jua, jua!

-Pero, en serio, ¿qué necesidá?

-¿Quién te mandó casate? 

-Eso. ¿Por qué nun casasti antes?

-Por mieu.

-¿Al matrimoniu? 

-Non, a la despidida.