El enemigo está dentro

Si te doi una hostia te pongo a andar.

Seres de mecha corta.

-Yes de mecha corta, Chuso.

-Selo yo.

-Tienes que calmate, ho.

-Son toos unos cabrones.

-Mientres non apacigües la to mente y serenes el to corazón…

-¿Qué, ho?

-…Vas siguir lluchando contra l’enemigu esterior.

-¿Qué dices? ¿Nun tas viendo que vienen a por mi?

-Que no, Chusín, que no. Tas obsesionau y lleveste mal con tou Dios.

-¿Qué culpa tengo yo?

-Yes un caliente, Chusín.

-Toi más quemau que “Despacito”.

-Nomal, Chus. Pa mejorar la relación colos demás tienes que facer les paces col to únicu enemigu.

-¿Quién, ho?

-Tú mismu.

-¿Qué dices?

-Mírate al espejo.

-¿Yo? ¿Por?

-L’enemigu ta dientro. 

-¿Qué me tas contando, Josicarlos?

-Ye lo que hai, dígotelo en serio. Yes un egocéntricu.

-¿Quiés llevar una hostia?

-¿Ves? Ya tamos… Yes malu pa ti. Nun pues reaccionar así.

-¿Cómo?

-Ves enemigos en tolos sitios. 

-Home, una cosa ye una cosa, y otra cosa ye ser faltosu.

-Cuanto más egocéntricu yes más sufres y cuanto más sufres más conflictos tienes colos demás.

-Tú sigue así, verás.

-¿Qué quiés, pegame? ¿A ti paezte normal?

-¿El qué?

-Tas tol día buscando bronca y odiando a los demás.

-Yo nun quiero problemes pero’l que me busca atópame, ¿oíste?

-Unu cosecha lo que siembra.

-¿Ah, sí? Pues yo nun recuerdo cuando planté tanto hijoputa.

-Jobar, Chuso, los enemigos alimenteslos cola to percepción egocéntrica de la realidad.

-Tú sigue, verás…

-La violencia nun ye’l camín.

-Yá, pero si te doi una hostia te pongo a andar.

-¿Por qué odies a tol mundu? 

-Oveyas…

-¿Pero por qué siempre ves la paja nel güeyu ajenu?

-Vete a cagar.

-Non te convien ser emocionalmente tan reactivu, Chus. Tas sufriendo a lo pijo.

-¿Qué vas saber tú lo que me convien o non?

-Yes de mecha corta, Chuso.

-Selo yo, coño, selo yo.